Het was een uur of zes toen ik wakker werd. Voor mijn doen was dit tijdstip ongewoon. Te vroeg dus. Nog half slapend vroeg ik mij af waarom ik eigenlijk nu al mijn ogen opende? Of was het mijn oren die mij gewekt hadden.  Dit laatste was het geval. 

In de verte hoorde ik iemand zingen. Zacht en zuiver. Een fluwelen stem galmde door mijn slaapkamer en tegelijk door de hele wijk.

Ik wist meteen dat dit gezang van het fietspad af kwamen. Dit pad lag precies tegenover mijn huis. Aan het begin stond een bankje en daar moest een vrouw op zitten met deze prachtige stem. 

Ik was wakker en stond op.

 De vrouw die nog steeds zatte zingen hoorde ik overal in huis.  Ik besloot het keukenraam open te zetten om zo nog meer te kunnen genieten van haar tijdens mijn ontbijt. Mijn hond die naast de tafel zat te schooien deed net of het een gewone ochtend was. Mijn poezen dachten hier anders over. Zij hadden hun voorpoten tegen hun oren gelegd. Ik moest lachen. Dieren zijn net mensen, schoot  door mij heen.

Na het ontbijt liet ik zoals gewoonlijk mijn hond uit. Samen liepen we naar het fietspad richting het bankje. Ik wist dat daar de vrouw zat met deze fluwelen stem.

En ja hoor. Daar zat een vrouw van een jaar of vijftig. Haar kleren zagen er nog viezer en ouder uit als de laatste keer toen ik haar zag.  Soms zat ze wat te rommelen in een juten tas. Maar ze zong gewoon verder.
Ze zag mij en herkende mij. Want ze zwaaide heel even. Ik knikte en stak mijn duim omhoog.   Er verscheen en kleine glimlach op haar gezicht.

Ik fietste door. De stem volgde mij. Totdat ik weer thuis kwam. Toen drong het tot mij door dat het stil was. Doodstil.

De vrouw was weer vertrokken naar een andere stad of dorp. Waar zij mensen  ook kon laten genieten van haar fluwelen stem.

21 juni 2014