EN TOEN WAS HET DONKER.
'Wat voor kant gaan wij op? Links, rechts of rechtdoor?'
'Dat maakt mij niets uit’, antwoordde ik.
'Shit’, hoorde ik Jop zeggen. ' Ik zie niets meer.'
Op dat moment realiseerde ik mij ook dat alles zwart voor mijn ogen was. Een gevoel van paniek overviel me.
Ik voelde meteen hoe mijn benen stijf werden en mijn bovenlichaam als een slappe lappenpop heen en weer begon te zwiepen.
'Ik ga vallen’, schreeuwde ik.
Ieder ik kon elk mijn evenwicht verliezen en op de grond neerknallen.
Jop greep mij bij arm. Hij hield mij stevig vast.
'Staan blijven Marian,'sprak hij.
Jij hebt lekker praten, dacht ik, jij bent niet spastisch.
Een spast in het donker is hetzelfde als vuur en water.
'Waarom is het zo donker’, vroeg Hans?
'Omdat de maan achter de wolken is verdwenen en wij zo gek zijn om ‘s nachts in een bos te gaan wandelen’. Antwoorde Jop.
' Dat was jouw idee,' zei Hans tegen hem. ' Jij zat te zeuren of wij mee wilden gaan.’
Jop wilde wat zeggen; dit lukte niet want hij moest plotseling heel hard niesen. Op dat moment liet hij mij los. ik viel meteen.
'Waar ben je nu,' vroeg Jop?’,
'Ik viel meteen languit.
'Wil je daar blijven liggen totdat de wolken verdwenen zijn en je weer wat licht krijgt van de maan?'
'Nee’, zei ik, 'Ik blijf hier liggen, wacht tot de aarde iets gedraaid is en de zon tevoorschijn komt.'
Even was het stil en toen hoorde ik: Plof, plof.
De jongens waren naast mij komen liggen.
Hans kon het niet laten om nog een keer te zeggen.
'Wat is het donker...'
14 November 2014