MEUBELSTUK:
De jongste van het gezin had mij vandaag weer goed te pakken.
Hij mocht van zijn moeder zelf zijn boterhammen smeren. Mijn rug veranderde in een paar seconden in een schilderij van Picasso.
" Goed zo jongen, " hoorde ík zijn moeder hem aanmoedigen.
De kleine Picasso mocht nog een half uurtje met zijn brood spelen. Toen vond zijn moeder het welletjes, ze pakte het bord van hem weg.
Maar ja, zoals altijd liet zij de strooppot gewoon staan.
Zoonlief stak zijn vingers er in en begon zo op mij te tekenen. Toen hij uitgetekend was, liep hij van mij vandaan om tante Auke te begroeten. Zij kwam meteen naar mij. Met een klap zette zij haar grote schoudertas heel hard op mij.
De stroop op de onderkant van mijn rug zoog zich helemaal vast in het leer van haar tas. Ik wist nu al ik mij nu al mentaal moest voorbereiden op de scheurende pijn die mij te wachten stond.
Lang kon ik hier niet over na denken. Opeens werd ik door elkaar geschud: Auke tegen mij was gaan leunen. Ik werd hier even duizelig van. Gelukkig had ik mezelf snel weer onder controle.
Auke bleef gelukkig niet zo lang tegen mij aanhangen. Zij had weinig tijd. Eigenlijk wilde zij meteen weer weg. Ruw pakte ze haar tas.
Ik voelde hoe ik even van de grond werd opgetild.
Mijn rug begon heel erg te branden. Ik kon het wel uitschreeuwen. Ook Auke schreeuwde het uit. Haar leer was beschadigd. Snel werd er een schoon doekje gepakt om haar tas weer schoon te krijgen .
Daarna kwam ik aan de beurt. Met een zacht sopje werd mijn hele rug schoon gemaakt.
Lekker..... Mijn dag was weer goed.
28 oktober 2014
Ik ga nu proberen of ik via mijn iPad ook zo kan schrijven .
ja dus.